Hoe is de band met jouw schoonmoeder?

Wat is dat toch?
Wat is dat toch met al die relaties tussen schoonmoeder en schoondochter? Van al mijn relaties was er geen zo lastig als die met mijn schoonmoeders. En ik heb er nogal wat gehad. Relaties en schoonmoeders welteverstaan.
Is het omdat zij hem beter denkt te kennen dan mij? En ik daarom mezelf meer wil bewijzen? Of is het dat zij mij als concurrent ziet? Zodat we nu samen moeten concurreren om ‘onze’ man? Ik ben Maatschappelijk Werker en heb dus best wat psychologische kennis in huis en besloot dus een soort van onderzoekje te doen. Gewoon voor mezelf, niets wetenschappelijks of iets dat gepubliceerd in het Psychologie magazine moet worden, maar meer voor mezelf om inzage te krijgen in het concept: “schoonmoeder-schoondochter relatie.”
Hoe begon ik mijn onderzoek!
Ik benaderde 10 vrouwen in mijn omgeving. Vriendinnen, collega’s en een buurvrouw. En vroeg ze naar hun relatie met hun schoonmoeder. En maar liefst 7 van deze vrouwen hadden GEEN gezonde relatie met hun schoonmoeder! Toen heb ik ze gevraagd waar dit nu aan lag? En dan zowel naar zichzelf kijkend als naar hun schoonmoeder.
De redenen
En weet je wat er het meeste uitkwam?
Dat vrouwen zichzelf niet durven zijn bij hun schoonmoeder, dat ze zich mooier voordoen dan dat ze zijn (zegge: de schijn ophouden) en dat daardoor de energie die ze uitstralen niet helemaal zuiver is en dat dus de energie van mevrouw de schoonmoeder dit terug kaatst. Volg je me nog?
En dan aan de andere kant… mevrouw schoonmoeder kan ook streven naar perfectie voor haar zoon en het lastig vinden om deze perfectie in haar schoondochter te zien. Kookt ze wel goed (en elke dag voor hem of haar?), is het huis schoon? Zijn de kinderen even vaak bij beide oma’s en opa’s? Over het algemeen dus: IS ZE GOED GENOEG VOOR MIJN ZOON OF DOCHTER?
Mijn ervaring
Goed, ik zal je een kijkje geven in mijn leven. Ik heb dus een partner (5+ jaar) en een schoonmoeder. Schoonpapa is helaas een aantal jaar geleden overleden. In heb begin was het gezellig, leuk zelfs. We maakten kennis, aten vaak samen en gingen dagjes weg. Maar toen het serieuzer werd, althans dat is mijn gevoel, veranderde het een en ander. Ik voelde me vaker een vreemde in haar huis, niet mezelf. Ze werd best ook kritisch en kwam weleens scherp uit de hoek. Het ergste is dan ook dat mijn partner dit niet in de gaten had. Ik daarna pissig in de auto zat en mijn woede op hem afreageerde, en hij doodleuk zei: ‘heb ik helemaal niet gemerkt hoor schat.’ Met andere woorden… Zit het niet tussen jouw oren?
Daar ben ik dus mee gestopt, want ik wilde en wil mijn partner niet in een lastig parket brengen. Het zal een wisselwerking zijn tussen mijn schoonmoeder en mezelf waarbij ook ik wellicht zaken anders kan aanpakken.
En toen gebeurde het!
En toen raakte ik zwanger. Het was natuurlijker dat mijn moeder aan mijn buik zat en ietwat ongemakkelijker als mijn schoonmoeder het deed. De oppasdagen werden verdeeld tussen de beide oma’s want iedereen had evenveel recht om een dag door te brengen met de, in onze ogen, de meest geweldig zoon ooit (wist ik al toen ik zwanger was).
Hij werd geboren
Tien vingers, tien teentjes.. alles erop en eraan! Hij was geboren: Thijmen.
Wat een kind, mijn kind, ons kind. Perfect in onze ogen en mijn moeder instinct kickte er direct in. Als een leeuwin waakte ik over Thijmen vanuit mijn kraambed en ook na de kraamtijd bleef ik waken. Niemand mocht hem een haar krenken.
En ineens wist ik het.. dit is wat mijn schoonmoeder voelt. Ze houdt wel van mij, maar ze waakt. Waakt over haar zoon, om ervoor te zorgen dat niemand hem pijn doet! En dat inzicht maakte dat ik mijn schild liet zakken en begreep waarom ook deze moeder haar zoon nog steeds beschermde.
Arme toekomstige schoondochter van mij!