Gevangen in een web van geweld!

Rachelle schreef een aantal maanden geleden haar eerste blog over huiselijk geweld. Met daarbij de belofte om er een reeks van 5 blogs over te schrijven. Haar blog heeft zoveel losgemaakt, dat we meer dan 50 mailtjes ontvingen binnen een paar dagen.
En omdat we iedereen altijd persoonlijk beantwoorden, heeft het even geduurd voordat Rachelle aan blog 2 kon beginnen. Daarnaast is het een onderwerp waar ze de tijd voor wil nemen, een onderwerp waar je niet zomaar even over schrijft. 
Vandaar de lange tijd tussen de blogs. Maar vanavond delen we niet blog 2 van Rachelle, maar een deel van een e-mail van F.
Zij schreef een lange e-mail over haar relatie met haar ex-vriendje.

Met haar toestemming mogen we een aantal zinnen/woorden van haar e-mail-wisseling plaatsen, puur en alleen omdat zij het wilde.
Omdat ze voelde dat ook zij in het licht mag gaan staan en niet langer in de schaduw van het taboe dat huiselijk geweld  heet. 
Lieve F. Dank voor jouw woorden.

Kun je jezelf nog jouw grootste verdriet herinneren?
Dat je bijna stikte in je tranen, en met van die grote uithalen moest praten? Dat jouw lichaam werd overgenomen en je niet in staat was om te kalmeren omdat het op dat moment bijna ondragelijk was?
Dat het verdriet je zou opslurpen en je vloeibaar door een putje zou verdwijnen?
Dat is de emotionele pijn die bij een stomp, trap of klap door je lijf schiet (en vaak onderdrukt). En, zo was het voor mij, is dat het meest pijnlijke stuk!
Blauwe plekken en wonden helen wel. Maar de emotionele pijn niet.
Gevangen
Je zit gevangen in een web van geweld, emoties en leugens. Leugens omdat je jouw familie, jouw vrienden niet kunt vertellen hoe jouw leven er werkelijk uitziet. Je moet liegen en omdat je niet wilt blijven liegen dus en vaak trap je ze op afstand. Zover dat je ze niet meer hoort, niet meer ziet en je dus ook niet meer hoeft te liegen.
En dat is nu juist, als netwerk om een vrouw (of man) heen wel heel belangrijk.

Samen is de sleutel.
Naast iemand blijven staan, ondanks dat iemand je wegduwt. En ik weet dat het moeilijk is. Ik heb vriendinnen beschuldigd van zaken die ze niet hadden gedaan en mijn moeder de meest kwetsende woorden voor haar voeten geworpen. Alleen maar om af te zijn van hun blikken, hun vragen.
Het deed pijn.
Heel veel pijn. Maar die blauwe plekken, die gebroken ribben helen wel.
Geestelijk doet het nog steeds heel veel pijn. Vooral als er iets gebeurt en mijn lichaam in een overtuiging schiet. Dus denkt dat er weer gevaar dreigt, maar dan blijkt het niets. Een vogel die tegen het raam vliegt, of een steentje tegen het raam van je auto.

En weet je lieve vrouwen die dit lezen. Ik ben echt geholpen door erover te praten. Met mijn vriendinnen. Tranen hebben we gehuild samen. Ik ben vastgehouden als een baby, toegefluisterd als een peuter met een wondje en geborgen als een kitten dat drinkt bij zijn moeder.
Vrouwen kunnen dit, elkaar opvangen, als een netwerk. Een community. Vanuit hun hart, met liefde. Zonder oordeel.
Want dat is het belangrijkste. Oordeel en gij zult veroordeelt worden.
Klikt als een bijbel tekst, he?
Maar nee hoor. Ik bedoel als je zelf hard oordeelt, hoe kun je dan verwachten dat iemand vanuit zijn hart kijkt?
Ode aan mijn vriendinnen die er voor me waren en niet vroegen; waarom ging je niet weg? De ergste vraag die je overigens iemand kunt stellen als ze in een gewelddadige relatie hebben gezeten. Vind ik.

Want dat kan je niet uitleggen, en ook al kun je dat. Dan nog komen de woorden niet over.
Niet voordat iemand het zelf ervaren heeft.
En naast dat je er puur en alleen hoeft te zijn voor iemand, heb ik dankzij dit netwerk dat altijd achter me bleef staan, ook al wilde ik het op dat moment niet, kunnen helen.
Delen is belangrijk. Deel je verhaal, op je eigen tempo. Verbind jezelf met vrouwen waar jij helemaal jezelf mag zijn, zodat je mag delen. Voel of ervaar geen taboe. Ieder verhaal is uniek, ook jouw verhaal!
Ik denk dat we dan de wereld een stukje mooier maken.
Liefs F.