Van gekwebbel naar de stilte #2

Asociaal op Ibiza?
Ze zeggen wel eens: “in de stilte kom je jezelf tegen.”
Nou, dat klopt dus. Als ik wakker word, vind ik het ongemakkelijk. Ik trek mijn yoga kleding aan en wil gaan lopen naar de villa. Het voelt asociaal, ik kan niet eens aan m’n roomy vragen of ze meegaat. Wat zal ze wel niet denken? In de villa kom ik de anderen tegen, we wisselen wat oogcontact uit.
Eigenlijk is het de bedoeling dat we dat ook niet doen, maar hee dat kan ik niet hoor! Ik zet een kop thee en ga nog even buiten in een hangmat hangen. Ik geniet van de stilte en het uitzicht. Ik vraag me af waar G. is. Zij zei gister dat ze geen wekker had. Wat nou als ze niet wakker wordt? Ineens besef ik me dat de stilte dag nog geen half uur begonnen is en ik er nu al een les uitgehaald heb. Ik ben alleen maar bezig met anderen om me heen.
Zou ik me ook gewoon op mezelf kunnen concentreren? Dat blijkt dus een uitdaging.

PIJN!
Tijdens de stiltedagen zit mijn rug gigantisch vast. Ik kom mezelf tegen. Ik probeer naar de pijn te ademen maar raak ontzettend gefrustreerd. Daarnaast mag ik ook nog eens niet praten! Ik besluit naar Froukje te gaan, ze probeert mijn rug los te maken. Helaas het lukt niet. Ik huil weer.
Tijdens het mediteren leer ik van Froukje om te wachten op de volgende gedachte die er komt, dat helpt om “de observator” van je gedachten te worden. In het begin word ik overspoeld met gedachten en lukt het me voor geen meter.
“Wat goed zeg dat ik hier zit. Ik zit hier toch maar mooi te mediteren. Anne, je doet het weer, focus! Gedachten voorbij laten gaan.” 
“Wat zal ik morgen eens aan doen als we naar Es Vedra gaan? Die slippertjes zijn misschien wel leuk bij die jurk…. Anne, focus!” 
“Wat zouden we vanavond weer voor iets lekkers eten? Als ik thuis kom, ga ik elke dag mediteren.”
“Jezus zeg, ik lijk Julia Roberts wel in Eat, pray, love: “Oh my god, I can build a meditation room!” 
Ik probeer erom te lachen, maar het irriteert me mateloos!

Een zee van tranen
Nadat ik mezelf gek heb gemaakt met gedachten, komt er eindelijk wat rust. Het lukt me om niet verder te associëren als er een gedachte komt en ik laat deze puur en alleen voorbij komen. Ik mediteer een half uur en daar ben ik al heel trots op.
Mij rug blijft zeer doen en ik kan af en toe wel janken van de pijn. Als de tweede stilte dag erop zit praat ik met E. We hebben een emotioneel gesprek over ons thema en huilen allebei. Ik draai me om en *knak* m’n rug is los… Ik heb letterlijk mijn weerstand losgelaten, mijn tranen laten lopen en m’n rug komt los! Ik sta er een beetje verbouwereerd bij en besef maar weer eens dat lichaam en geest één zijn.
Meer tussen hemel en aarde
Es Vedra is een magische krachtplek op Ibiza. Het schijnt zo te zijn dat kompassen daar gaan draaien en wensen, die daar gemaakt worden, uitkomen. Het is er niet alleen waanzinnig mooi, er hangt een bijzondere energie. We mediteren op Es Vedra met de groep en ik ervaar dat er meer is tussen hemel en aarde. Mijn lieve mamma weet mij ook dáár weer te vinden en te bereiken. Wat een cadeau.
Ik geef mezelf een healing bij Froukje cadeau en alles dat er nog zat aan oude pijn, komt eruit. Ik voel me overreden door een vrachtwagen, maar ook tien kilo lichter.

Enorm ontroerd sluiten we de laatste dag van de retraite af door te vertellen wat het ons heeft gebracht. Het is erg emotioneel en velen van ons zijn geraakt.
Ik voel dankbaarheid, rust, kracht en geluk! Ik kan het en ik ben niet alleen. Ze is er!
Meer lezen over Anne? Dat kan <<<Anne Fermont>>>