Gastblog | Ik vertrek!

Grote, ronde blauwe ogen kijken me aan.
Intussen zijn de rondingen van de wenkbrauwen in maximale hoogte afgerond en stamelt ze
“dit klinkt als.. ik vertrek.”
Glimlachend kijk ik haar aan. Ja, zeg ik met enige zekerheid -welke langzaam aan het afnemen is door de toch kritische blik die er op volgt en de vragen welke nu afgevuurd worden. Moedig probeer ik mezelf staande te houden op alle vragen, alleen bij de vraag of ik een plan heb geef ik het op. Ik kijk haar bedenkelijk aan, en zeg opeens tegen haar “ik ga jou ook missen!”

Ik realiseer me opeens dat alle vragen voort komen uit bezorgdheid. De intussen vochtige ogen nemen in volume af en haar hand pakt opeens de mijne. We nemen nog een glas wijn. Wat aarzelend komt er een verontschuldiging voor alle kritische vragen. Deze wimpel ik weg, ik zou namelijk hetzelfde gedaan hebben.
Dit is nu ruim een jaar geleden waarbij ik één van mijn beste vrienden informeerde over de plannen om naar Italië te vertrekken. Alle vragen die ik kan bedenken passeren door veel mensen de revue en op velen kan ik inderdaad geen antwoord geven.
Of het plan levensvatbaar is?  Ja dat denk ik wel. Weet ik dit zeker? Nee dat niet. Ik heb geen zekerheid en ik weet echt niet waar ik aan begin. Als ik er te diep over na denk zit ik binnen de kortste keren op de toilet. Ik richt me meer op het gevoel.
Hoe wazig dit voor veel mensen ook klinkt, ik heb een stemmetje -een kriebeltje dat me enthousiast maakt. Dit stemmetje geeft me de inspiratie. Het geeft me het volle vertrouwen om deze stap te maken.
Mijn zus is van een ander kaliber. Zodra ik vertelde dat we de plannen maakten om naar Italië te vertrekken was het regelrechte antwoord: daar ben ik het niet mee eens!
Ik wil het niet. Vervolgens waren alle berichten van mijn zus gevuld met huizen die een mogelijkheid hadden om een B&B te worden. Echter alle huizen stonden in Nederland. Ik heb ze met liefde ontvangen, het ontroerde me diep. Haar manier om te vertellen dat ze van me houdt. Dat ze niet wil dat ik weg ga.
De dag dat ik mijn zus Casale del Passatore toonde, zijn de gesprekken opeens anders. Er lijkt een berusting te zijn. Niet dat ze het leuk vindt dat ik weg ga uit Nederland, alleen de gesprekken worden nu concreet. De website is klaar en er ligt een duidelijk plan. De goedkopere vliegtickets zijn gespot en mijn zus weet dat ze langs kan komen. Ik betrek haar bij het maken van een logo, de inrichting van Casale del Passatore. We liggen samen plat van het lachen omdat we beiden kunnen doordraven als geen ander.

Gelukkig is Coen de partner waar ik deze stap mee kan en mag maken.
Zakelijker, concreter en gerichter -met een plan- worden de knopen soms wel heel helder doorgehakt. Iets waar ik nog allerlei mitsen en maren bij zou kunnen hebben zijn opeens van tafel door één nuchtere opmerking. En dat is wat we beiden nog steeds hebben. We gaan naar Italië omdat we beiden toe zijn aan een nieuwe uitdaging.
En uitgerekend dan komen we elkaar tegen, passen de plaatjes op elkaar en krijgt iedere stap een nieuwe zet. We zullen onze vrienden en familie zeker missen. Een traan zal zeker over mijn wangen glijden. De wandeling over het bolwerk, langs het kanaal naar Veere of een heerlijke strandwandeling. De eenvoudige simpele zaken zullen juist de zaken zijn die ik het meeste zal missen.
En ondanks, gaan we de stap toch wagen. Voor velen is het niet uit te leggen. En eigenlijk ook niet eens voor mezelf. Alleen ik merk dat ik blij word als ik er over praat. Ik zin heb in het avontuur, en geprikkeld te worden tot allerlei nieuwe creatieve ideeën. Mijn energie neemt weer toe en het uitzicht dat mijn temperamentvolle karakter opeens normaal gevonden gaat worden trekt me nog het meest.
Intussen zijn we in volle gang om Casale del Passatore vindbaar te maken. Flyeren we en staan we op beurzen zodat de website duidelijk vindbaar is. Is er een Facebook pagina over de streek La Sabina gemaakt om ook de onbekende parel van Italië bekender te maken. En zo zijn we op weg naar een ongelooflijk avontuur.

Mijn vader heeft alles gadegeslagen, heeft er nooit iets over gezegd. We gingen in zijn beleving op vakantie en daar was de kous mee af. Tot het moment dat we het contract hebben getekend, de Casale hebben laten zien. En ineens was er bij het volgende bezoek één eenvoudige opmerking, “een treinreis duurt 18 uur, ik denk dat ik het vliegtuig maar neem.” En ook daar had hij een goedkope snellere optie in gevonden. Zijn manier om mij te vertellen dat hij van me houdt.
En dit is het eerste dat ik nu al leer bij deze eerste stap. Iedereen heeft zijn eigen wijze om te vertellen dat hij of zij om me geeft of van me houdt. Ik wist het, alleen is het nu zo tastbaar. In gedachten neem ik al afscheid van alle kleine dingen en realiseer ik me dat ik nog bewuster mijn omgeving in me opneem. Ik bel sneller naar een vriend of vriendin, omdat ik weet dat ik dit nu nog kan. Ik app nog snel naar mijn zus en mijn vader geef ik in gedachten een dikke zoen!
Zondag 13 november verschijnt het interview met Rene en Coen over hun vertrek naar Italië.