25 september 2017

Fietsen met de burgemeester door Wemeldinge!

Fietsen is niet mijn hobby, ik loop liever. Nog liever: autorijden. Echter maakte ik voor burgemeester dhr. mr. Anton Stapelkamp een uitzondering, de burgemeester van Kapelle.
Maar liefst twee uur heb ik kriskras door Wemeldinge gefietst, interessante verhalen gehoord en mooie bedrijven en uitzichten bezocht. Een ode aan Wemeldinge!
Tekst: Rachelle Verhage

IN DEN BEGINNEN…
Wemeldinge ontstond als nederzetting op de kweekrug aan de grote restgeul door Zuid-Beveland. Gelegen aan de Oosterschelde is dit een prachtige plek in Zeeland met een hoog Ot&Sien gehalte, mooie uitzichten en culinaire hoogstanden. Het dorp heeft iets meer dan 3000 inwoners, heb ik mezelf laten vertellen, en maakt onderdeel uit van de gemeente Kapelle in Zeeland.

HOTEL WEMELDINGE
Laat ik bij het begin beginnen: wij sliepen die nacht bij Hotel Wemeldinge, zeer centraal gelegen. Nu is het dorp niet heel groot en zou je dus gekscherend kunnen zeggen dat alles centraal ligt, maar dit hotel kun je niet missen. Het hotel is huiselijk, de koffie warm en zeer goed te drinken (op het grote terras) en de kamers niet heel groot. Wij werden hartelijk en warm ontvangen door de eigenaar die -zo bleek later- passioneel over Wemeldinge kon vertellen!
DE FIETS
Het was -vanaf het hotel- niet meer dan een minuut lopen naar Fietsenmaker Gijssel op het dorpsplein.
Het dorpsplein: ook hier een plek waar iedereen elkaar kent. De bakker fietste langs, de burgmeester zwaaide en de fietsenmaker is bij allen bekend. Dorpse perikelen. We fietsten met een redelijk hoog tempo naar de Sint-Maartenkerk in het dorp, gebouwd op een vliedberg. Naast de kerk ligt trouwens -zo’n 10 meter verder- de hoogste vliedberg van Zeeland. Een plaatje!

ZO GAAN DE WIEKEN, DE WIEKEN, DE WIEKEN…
De robuuste fiets die ik toegewezen kreeg bleek overigens het perfecte vervoersmiddel voor deze prachtige dag. Volgende stop: de twee molens van het dorp! Hoog boven het hertenpark kijken de bewuste molens trots ieder hun eigen kant op. De molenaars -voorheen eigenaar- waren me toch een stel. Het fijne weet ik er niet precies van maar Molen de Aeolus werd zo gebouwd dat hij wind stal van Molen de Hoop. Onvergeeflijk natuurlijk, dat snap je!
Het is uiteindelijk een amusant verhaal om te vertellen en een mooi erfgoed voor Wemeldinge.

JACHTHAVEN, FIETSEN LANGS HET WATER
De plek om langs te struinen: de jachthaven van Wemeldinge, gelegen in het hart van de Oosterschelde! Wij fietsten -na een korte stop- verder langs het water waar we getrakteerd werden op een oester. Zilte zalige smaken terwijl je uitkijkt op de Oosterschelde: beter wordt het leven niet. De Wemeldinge bril die je ziet op de foto (boven) is te vergelijken met een constante roze bril, want van dit uitzicht krijg je nooit genoeg.

DE SLAGERIJ
De route leidde ons verder langs de Oosterschelde, terug het dorp in, waar we bij Feijtel Fruit een peertje kregen voor de dorst en vervolgens slagerij Mieras bezochten (ik schreef hier dit <<<ARTIKEL>>> over). Wat ik zo enorm leuk vind: deze burgemeester kent alle verhalen, maar kan ze ook nog eens overbrengen. Niet zo een standaard riedeltje, geen sprookjes: vertellen vol bezieling met een zeer realistische kijk op zijn gemeente. En daarbij fietst hij als een malle!
Na meer dan 100 minuten fietsen vervolgde de burgemeester zijn weg: er moest gewerkt worden.

DE GROOTSTE CREME BRULEE VAN NEDERLAND
Na inspanning is er niets zo fijn als neerploffen en een biertje drinken! Een biertje uit Groede welteverstaan. Een stevig biertje uit Groede: Dutch Bargain bier. Man-man-man, dat was lekker.
We besloten te gaan eten bij Juno, bij de jachthaven in Wemeldinge.
Een goede keuze, zo bleek later, want ze serveren daar de grootste crème brûlée van Nederland.

TAFEL VOOR ZES
De bruine balken en het lage plafond maken eeterij Juno de perfecte plek om intiem te dineren. We werden -ondanks dat we vrij laat aankwamen- warm ontvangen en de kaart kon ons bekoren. Ik ging voor de scampi’s, ondanks dat ik niet graag mijn handen vies maak: ze waren heerlijk. Ik heb -overigens letterlijk- mijn vingers afgelikt.
Ook mijn disgenoten hebben hun bordje leeg gegeten, wat altijd een goed teken is. Mocht je ooit in Wemeldinge zijn, ga hier zeker eens een hapje eten.
Ver na middernacht dook ik mijn bedje in: die nacht zou ik niet veel uren slapen, maar soms is dat het waard.

Dat ik van Zeeland houd, dat moge duidelijk zijn. Maar dat ik na 39 jaar wonen in Zeeland nog steeds verrast wordt door de provincie waarin ik ben geboren en getogen is een van de redenen dat ik zeker weet nooit genoeg te krijgen van dit stukje land aan het water.
Ook Wemeldinge heeft me verrast: schilderachtig, nostalgisch en idyllisch.