Dagboek van een single mama | "Ja, ik ben een alleenstaande moeder!"

Ik spoel even een stukje door vanaf mijn laatste blog.
De eerste 5 á 6 maanden woonden we met z’n drietjes in Amsterdam. In een studio van zo’n 35m2. Ik kan je vertellen, dat is geen pretje met een baby. Naast het feit dat een baby überhaupt vermoeiend is, was Max ook nog een zorgenkindje.
Het begon met een vreselijke versie van spruw, een schimmeluitslag in en rondom zijn mond. Kunnen alle baby’s krijgen trouwens. Hij huilde bijna de hele dag door en wilde alleen maar vastgehouden worden. Ik kocht een draagdoek, zodat ik in ieder geval mijn handen vrij had. Na een bezoekje aan de HAP kreeg hij zo’n dik 3 weken medicatie om de schimmel tegen te gaan. Al zijn speentjes moesten worden uitgekookt, elke dag weer opnieuw. Mijn vriend en ik waren kapot. En dat is zacht uitgedrukt.

We waren net weer een beetje bijgekomen toen de rechterkant van Max zijn hoofdje steeds platter werd. Langs de huisarts, die ons een fysio aanraadde. Er volgden metingen, massages en behandelingen. We moesten een speciaal kussen kopen waar hij door gedwongen werd op zijn linkerzij te liggen. Maar Max zou Max niet zijn als hij niet net zo lang wurmde tot hij weer op zijn rechterzij lag. Weg met dat kussen dus. Na lang zoeken op het internet vond ik een kussentje waar in het midden een gat in zat. Zijn achterhoofd lag in dat gat, waardoor zijn nog zachte schedeltje de kans kreeg om te herstellen en zich opnieuw te vormen.
In principe hielp dat goed, maar zodra we het kussen weghaalden draaide hij zijn hoofd direct weer naar rechts. De fysio verwees ons door naar een osteopaat. Daar kwamen we erachter dat één van Max zijn nekwervels niet helemaal goed zat. Waarschijnlijk kwam dit door de kracht van de vacuümpomp die bij de bevalling was gebruikt. We waren zo’n 8 behandelingen verder toen zijn hoofd er eindelijk weer rond uitzag. Het is nog steeds niet helemaal in orde, maar dat is maar uiterlijk. De problemen in z’n kleine nekje waren in ieder geval opgelost.

Jullie begrijpen waarschijnlijk wel dat ik ontzettend uitkeek naar een zomer in Zeeland. Opa en oma om de hoek dus even wat minder zorgen. Mijn tante was net gaan samenwonen met haar vriend en haar appartement in het centrum van Middelburg stond dus leeg. Dankbaar namen we haar aanbod aan om daar de zomer door te brengen. Bij deze tante Lau, nogmaals onwijs bedankt daarvoor!
In die zomer realiseerde ik me pas goed hoe erg ik de rust, mijn familie en mijn vrienden hier miste. Ik besloot dan ook om niet meer terug te gaan naar Amsterdam. Die beslissing, en natuurlijk nog een boel punten (sorry, maar die zijn te privé) betekende wel het einde van ons gezin. Mijn vriend en ik probeerden het een aantal maanden, waarin hij alleen bij ons was in het weekend, maar het brak ons volledig op. Ik was niet gelukkig in Amsterdam, maar hij was dat niet hier. We besloten apart van elkaar verder te gaan.
De moeilijkste beslissing die we ooit hebben moeten nemen. Maxje was ondertussen ongeveer een jaar dus die kreeg er gelukkig niet veel van mee. Wat heb ik gehuild in die periode. Ik had het idee dat ik had gefaald. Dat ik Max teleurstelde, maar ook mijn familie. Ik had mijn gezin niet bij elkaar kunnen houden en nu moest ik het ook nog eens alleen gaan doen. De pijn die ik voelde bij dat idee was hels. Maar naast de pijn was er ook angst. Kon ik dit? Kon ik Max alleen opvoeden? Kon ik het alleen aan? De eerste maand na onze break-up huilde ik elke dag. Bij mijn ouders, bij vriendinnen. Maar altijd als Max sliep of in ieder geval niet in de buurt was. Ik wilde absoluut niet dat hij me zo zag. Hij sleepte me er doorheen. Dankzij die kleine meneer stond ik elke morgen op, en leefde ik door. Ik moest, en ik moest hem laten zien dat ik er altijd was.

Tot op de dag van vandaag is hij mijn motivatie. Mijn drijfveer bij alles wat ik doe. Mijn kleine Maxiemuis heeft me gemaakt tot de persoon die ik nu ben. Een moeder, die voor hem door het vuur gaat. Ik doe het grotendeels alleen, maar Max is bijna elk weekend bij zijn vader. Gelukkig hebben we ontzettend veel lieve mensen om me heen, die ons steunen door dik en dun.
We hebben elke dag nog te maken met gigantische uitdagingen, die zeker nog aan bod gaan komen. Maar hé, ook die uitdagingen gaan we overwinnen. Dat is waar we goed in zijn. Max en ik zijn een team geworden. En geloof me, die kleine vent is het beste teammaatje dat ik me kan wensen.
Ik durf en kan nu met trots zeggen: Ja ik ben een alleenstaande jonge moeder en dit is mijn fantastische zoon. Alles wat hij kan en doet, heb ik hem geleerd en daar ben ik trots op. Maar nog veel belangrijker; alles wat ik nu kan en doe, heb ik dankzij hèm geleerd. Met z’n tweetjes staan we sterk. En dat gevoel? Dat maakt me nog wel het meest trots.

Liefs Shanna