Column Dennis || Dennis Dikke December Depressie!

“Pap, zijn we nog wel op tijd?”
Drie paar kinderogen kijken me in de achteruitkijkspiegel bezorgd aan. Stresslevel giert op volle sterkte door de kinderlijfjes, terwijl we naarstig een parkeerplek zoeken. “Wat als we te laat komen, wat als er geen plek meer is, wat als we achteraan moeten staan, wat als we niks zien, wat als…” In snoeihard staccato dalen de vragen op me neer, in mij ontkiemt een klein schuldgevoel. Ik bid dat de stoomboot iets vertraagd zal zijn.
“Schat, wat doen we met de kerst?”
Een paar verblindende vrouwenogen kijken me onderzoekend aan. Stresslevel giert door mijn lijf terwijl ik naarstig een uitvlucht zoek. “Wat als je zus moet werken, wat als oma ons te verkouden vind, wat als de kids het niet kunnen uitzitten, wat als…” In snoeihard staccato sneuvelen mijn onbruikbare smoezen, in mij ontkiemt een klein paniekgevoel. Ik bid dat we insneeuwen eind december.
“Dennis, zorg jij dit jaar voor de eindejaarsspeech?”
Een dozijn wegkijkende ogen laten me ijskoud alleen. Stresslevel rilt langs mijn rug terwijl ik naarstig naar woorden zoek. “Wat als ik Theo daarmee passeer, wat als Femke zou durven, wat als u het zelf deed chef, wat als…” In woordeloos staccato sterven de argumenten op mijn lippen, en in mij ontkiemt een licht bedrogen gevoel.
Ik bid dat we December voortaan in zijn gehéél gewoon óverslaan.
Dennis