Blogger in Zeeland: Ik heb drie harten gebaard!

Afgelopen week was ik met een vriendin op pad: we gingen uit eten bij Katseveer in Kats (hierover later meer) en raakten in gesprek over onze gezinnen.
“Wat is eigenlijk het geheim van jullie huwelijk?” vroeg ik haar hoopvol, want ze is nogal wat jaartjes getrouwd. Overigens: alsof er een drankje bestaat dat een garantie geeft voor een goede relatie. Zo raakten we dus in gesprek over het leven: kinderen, relaties, vriendschappen, mannen.

“Als er een volgend leven is (wederom hoopvol) dan weet ik niet of ik nog kinderen zou nemen,” gooide ik op tafel.
Stilte.
Maar was ik dan niet extreem gelukkig met mijn kinderen, gaven ze mij niet alles én meer en hield ik dan niet meer van ze dan mijn eigen leven?
Zeker én nog zoveel meer!
“Maar waar ik niet op voorbereid was is het volgende: je baart drie harten, buitenom je eigen hart. En dat maakt dat je op deze wereld bent met maar liefst vier harten. Vier keer pijn, geluk, liefde, verdriet.”

Ik vind dat ook weleens zwaar, want ik ben zo’n moeder die de pijn van haar kind (x 1000) voelt. En ondanks dat ik zielsveel van ons drietal houd, is dat wat me tegen zou kunnen houden (als je natuurlijk je ervaringen mee neemt van dit leven naar een volgend leven).

Mijn drie harten worden steeds ouder en gaan alleen de wereld in om hun lessen te leren, hun partner te vinden, vriendschappen te maken, maar ook om pijn te ervaren.
Pijn van verlies, pijn van de liefde en pijn van al het andere dat op hun pad komt.

Het leven is een aaneenschakeling van lessen, herinneringen, momenten en situaties en (in mijn geval) en ook dat gun ik ook mijn kinderen.
Iets met vallen en opstaan. Iets met enorm genieten.

Altijd zal ik er voor ze zijn als ze pijn en verdriet hebben, maar mijn eigen hart huilt dan even hard mee. En soms overspoelt me dat weleens: vier harten in deze wereld.