BLOG Rachelle || Janken als een baby vandaag!
Vanavond zou ik eigenlijk de foto’s delen van de voorbereidingen die we vandaag getroffen hebben voor de opening van ons nieuwe kantoor!
Maar in plaats daarvan wil ik dit blog schrijven.
Dit verhaal met jullie delen. Zonder namen te noemen, want dat is niet relevant.
Wat wel relevant is, is de boodschap.
Vandaag ben ik zo geraakt.
Dikke tranen over mijn wangen. Enfin.
Ik zal je vertellen wat er vandaag op kantoor is gebeurd.
Dikke tranen
Nikki en ik zaten -voor de opening- cadeautjes in te pakken voor alle mensen die morgen komen toen Diana om de hoek kwam.
“Willen jullie even helpen?”
We liepen met z’n drieën naar voren en ik zag een jong meisje (rond 16 jaar) op een stoel zitten die bij de kassa stond. Helemaal overstuur en volledig in paniek.
Met dikke uithalen stroomden de nog dikkere tranen over haar wangen.
Buiten stond een lesauto met een jongen ernaast. Met een vuurrood hoofd was hij aan het bellen en keek argwanend de winkel in.
De bel ging van de voordeur en de vriendin van het meisje voegde zich zichtbaar verlegen bij ons gezelschap.
AZC
De meisjes woonden in het AZC in Middelburg. Kwamen uit Syrië.
Het meisje dat zo overstuur was, vertelde dat ze eerst met haar broertje een jaar in Nederland had gewoond (ALLEEN!!!!) en dat (na een jaar) ze eindelijk herenigd werden met hun ouders (nu een half jaar geleden).
Haar woorden sneden als een mes, en ik dacht even aan mijn dochter en twee zonen.
Niet voor te stellen!
BOTSING
Alsof dit al niet genoeg was.
Het meisje was met haar vriendin gaan fietsen naar de stad.
En toen ze de hoek om reden bij de Korte Geere schrokken ze van de lesauto die daar geparkeerd stond. “Ik kan nog niet zo goed fietsen.”
En het meisje botste tegen de auto op. Met haar fiets.
Balen! Maar de meneer in de auto stapte uit en begon boos de meisjes de les te lezen.
Zelfs toen ze begonnen te huilen en zich verontschuldigden bleef hij doorgaan.
“Dit kan toch niet? Ik ga NU de politie bellen!”
Het woord politie triggerde nog meer tranen. En paniek.
Op dat moment besloot Diana het meisje naar binnen te halen en troost te bieden.
Het was genoeg!
GLAASJE WATER
Binnen zat ze dus nu met haar vriendin op een stoel en dronk een glas water om tot rust te komen.
Haar ogen raakte me. Haar angst was zo zichtbaar.
Haar tranen zouden het koudste hart nog openen, maar deze meneer bleef boos. Boos omdat hij een kras op zijn auto had. Boos omdat hij een barst in zijn raam had.
Het meisje had pijn aan haar been en Diana belde ondertussen naar het AZC om te vragen of iemand de meisjes kon komen ophalen.
“Ik wil met mama praten.”
DE KLEINE AUTO
De meneer liet zijn gegevens achter en reed weg. Zijn rijles afmaken.
Na een klein half uurtje stopte er een klein autootje voor de winkel.
De meisjes herkenden de inzittenden en renden naar buiten.
Uit de auto kwamen mama, papa en familie van het meisje en ze vloog ze opgelucht in de armen.
De papa van het meisje was zo hard aan het huilen. De mama van het meisje was ook aan het huilen.
Dikke tranen rolden ook over hun wangen.
Van opluchting, maar ook van angst.
Diana nam iedereen mee de winkel binnen en daar hebben we -HUILEND- gestaan met z’n allen. En weet je?
DIT was hetgeen mij raakte.
Het verdriet, de wanhoop en de opluchting was zo voelbaar.
Dit waren geen tranen van nu. Dit waren tranen die veel dieper gingen dan alleen vocht.
Dit was jezelf opofferen en vanuit ZOVEEL liefde je kinderen loslaten en ze samen naar een vreemd land sturen. Veiligheid.
Dit was een jaar zonder papa en mama wonen met je broertje in een AZC.
Dit was angst voor wat er op hun pad zou komen.
Angst voor wat ze achter hadden moeten laten.
Dit was LIEFDE.
En zo stonden we dus een aantal minuten.
In deze energie. En weet je? Deze tranen neem ik mee op mijn pad.
En nee, dit verhaal draait niet om de meneer die boos werd.
Dat is niet relevant.
Dit verhaal draait om de papa, de mama, de meisjes, de familie en de tranen.
En hoe ze vandaag onze levens aanraakten.
Some people
Come into our lives
Leave footprints
On our hearts
And we are
Never the same
