Blog Marloes || Over de vreemde planeet die moederschap heet!
Daar ga ik over schrijven.
Over zwanger zijn en moeder worden.
Alleen niet in gezellige pastelkleurtjes: ik vond en vind het moederschap een bijzonder rauwe bedoeling. Confronterend, aards en surrealistisch: net zo vervreemdend als verhuizen naar een andere planeet. Maar ook daar kan het heel mooi zijn.
Als je niet al te hardnekkig terug blijft verlangen naar die goeie ouwe Aarde dan.
ONAFGEMAAKTE THUISBEVALLING
Op de 28e april van 2011 ben ik moeder geworden, van een zoon, om 03:21 uur ’s nachts. In het ziekenhuis in Goes, na een thuisbevalling die ik niet thuis af kon maken. Baby lag scheef in het bekken en ik kwam na uren kamikaze-surfen op de pijn maar niet in het laatste level, het eindstadium van de persweeën. De ambulance arriveerde op exact hetzelfde moment als een fikse onweersbui.
Dikke hagelstenen, donderklappen, het leek net het begin van een spannende thriller. Ik was eigenlijk wel kalm, luisterde naar het tikken van de hagelstenen op het dak van de ambulance en begreep op de brancard plotseling het concept ‘perswee,’ alsof je hele wezen door de mangel wordt gehaald. Een deegklompje door de pastamachine. Stuwende, verpletterende kracht. Schuddend en bevend onderging ik de superweeën terwijl we met 130 kilometer per uur over de verlaten A58 scheurden. Manlief mocht er achteraan rijden met de auto, anders hadden we geen ritje terug.
“JE BENT ER BIJNA”
Ik werd een ziekenzaal binnengereden, de verloskundige opende mijn benen en zei olijk “och meid, je bent er bijna!”
Twee vrouwen hielden elk één been vast, ze moedigden me aan en plop, daar was de baby. Nou ja, knip en plop. Ze hadden het geloof ik nog wel gevraagd: “mogen we een knip bij je zetten?”
Natuurlijk was mijn antwoord JA. Ik had namelijk ook JA gezegd op vragen als “mag het Goesse fanfarekorps nu binnenkomen?” of “mogen we je linkerbeen afzagen?”
Ja hoor, prima, alles wat nodig is!
Sowieso is taal eventjes een achterhaald concept als je oerkreten aan het slaken bent. Het was een ja (JAAAAAAH) en een RAAAAAAH en een golf en daar was de baby, een zoon! Als een levend cliché telde ik vingertjes en teentjes, rook aan het bebloede wezentje op mijn borst. Keek mijn kleine kereltje aan, die mij ook diep in de ogen keek: hee, was jij het al die tijd daar in mijn buik?
Na een nacht lang halfslapen in stoel en bed en wachten op testresultaten mochten we naar huis. Ventje voor het eerst in de maxicosi, we durfden geen 120 te rijden op de snelweg. Ik lag die dag in bed, te staren naar ons nieuwe ventje in zijn wiegje naast ons. Om de zoveel uur probeerde ik borstvoeding te geven zonder tepelkloven te krijgen, manlief krijgt ondertussen les in de fijne kneepjes van het baby verzorgen: hoe je zo’n luier omdoet, hoe je zelf niet onder de poep komt te zitten. Het regime van temperatuur opnemen en kruikjes vullen. De eerste dag thuis is een waas met fijne bezoekjes en hazenslaapjes. Nacht en dag lijken op elkaar: een paar uurtjes wakker, een paar uurtjes slaap.
HET LEVEN KAN BEGINNEN
Op dag 2 stap ik uit bed om een uurtje of half 7, baby en man slapen nog. Ik sluip naar beneden en maak een kopje thee voor mezelf. Ik pak er fijn een boek bij, die zat nog in de kraamtas voor als ik eerder naar het ziekenhuis had gemoeten. De kraamverzorgster is een beetje verrast om me zo aan te treffen, zo monter uit bed. Ik voel me eigenlijk kiplekker: een beetje beurs, okee.
Een klein beetje alsof ik door een vrachtwagen ben overreden. Maar mijn kop is fris, voor het eerst sinds de dikke buik-tijden ben ik weer een beetje uitgerust. De negen maanden zijn volbracht, de baby is geboren, onze zoon is gezond en ik ben ook niet al te zwaar gehavend. Alles prima toch? We kunnen weer door! Fijn normaal doen! Het gewone leven kan weer beginnen!
VOLGENS HET BOEKJE
Dat dacht ik serieus, die ene ochtend. Ik had de zwangerschap netjes volgens de boekjes beleefd. En al die zwangerschapsinstructieboeken houden op bij de geboorte. Ik had nog niet helemaal door dat we terra incognita gingen betreden: nieuw terrein, waar nog geen kaart van was.
Dat je die landkaart zelf mag ontwerpen en dan ook fijn buiten de lijntjes mag krassen is trouwens een nieuw en fijn concept, na vijf jaar moederen. Kijk, ik leer het wel!
Liefzzzzz Loezzzzz
