BLOG "Dagboek van een single mama" || Max onder het mes!

Middelburg.
Ik was er opgegroeid, kende alles en (bijna) iedereen en het was en is de ideale plek voor Max om op te groeien. Toch miste ik Amsterdam. Puur voor mezelf. Stiekem toch de drukte, het anoniem over straat gaan en zelfs de supermarkten waar je tot 22.00 uur je boodschappen kan halen. Ik miste het snelle leven, van hot naar her vliegen maar op één of andere manier nooit een gehaast gevoel hebben. Begrijp me niet verkeerd. Ik was weer aan het werk, in een café in het centrum en genoot van m’n vrienden en familie om me heen. Maar toch was er een klein beetje heimwee.

Ex-vriendje
Ik raakte weer in contact met een ex-vriendje. We hadden een tijdje verkering gehad toen ik 16 was en op dat moment was hij precies wat ik nodig had. Hij was lief, luisterde en wist precies wat hij wanneer moest zeggen. We kwamen weer bij elkaar en ik was verliefd. Toch was het zeker niet makkelijk. In het begin hielden we onze relatie geheim, voor iedereen.
Het was relatief snel na mijn eerste break-up, en we probeerden eerst samen uit te vogelen of er een toekomst in zat. Hij kreeg Max er namelijk gratis bij, en zijn levensstijl (begrijpelijk) was daar niet bepaald op ingericht. Hij surft, en was redelijk vaak in het buitenland. Ook had hij nog nooit echt een lange, serieuze relatie gehad, dus hij moest er erg aan wennen dat wij nu in zijn leventje waren verschenen en hij rekening met ons moest houden. Of nou ja, moest… Ik verwachtte dat wel van hem.

Operatie
Rond die tijd begon ik me ook meer zorgen te maken om Max. Hij was ondertussen 1,5 maar zei geen woord. Na lang nadenken en oefenen besloot ik toch eens naar een KNO-arts te gaan. Misschien hoorde hij me niet goed? Max had toen al een operatie achter de rug, omdat ze op het bureautje hadden opgemerkt dat zijn lipriempje tussen zijn tandjes was gegroeid. Hij was dus bekend bij de KNO. Deze bevestigde ook mijn vermoedens. Zijn oren zaten zo vol met vocht dat hij me absoluut niet goed kon horen. Hij raadde ons aan om ze schoon te laten maken en buisjes te laten zetten. Helaas kan ook dat alleen operatief. Weer een tegenslag.
Zijn vader besloot gelukkig mee te gaan naar de operatie. Hij was het niet eens met mijn relatie, en wilde mijn vriend (ik noem hem even X) niet bij Max in de buurt hebben. Thuis was dit niet te voorkomen, maar bij belangrijke zaken wilde hij er zelf bij zijn. X begreep dit gelukkig en zag het waarschijnlijk ook niet zo zitten om mee te gaan, dus alles kwam prima uit.

Ziekenhuis
De ochtend van de operatie was Max als eerste aan de beurt. Gelukkig, want hij is nogal een grote eter en hem nuchter houden was dus nogal een uitdaging.
Er mocht maar één ouder mee en ik gaf zijn vader niet eens de kans om op te staan. Dit ging ik doen, hij had mij nodig. Vond ik. Met Max op m’n arm liep ik, volledig gekleed in operatiekleding, naar de operatiekamer. Moeders die dit hebben meegemaakt zullen weten dat zien hoe je kind in een narcose zakt niet bepaald een fijn gezicht is.
Neusamandelen
Sterker nog, ik heb staan janken als een klein kind. Ik moest terug naar de wachtkamer en ging nog nasnikkend naast zijn vader zitten. Die keek niet op van zijn telefoon, dus op dat moment voelde ik me heel klein en alleen. Ik appte m’n ouders om ze op de hoogte te stellen, en gelukkig boden zij troost. Een kleine 10 minuten later kwam de verpleegster me al halen. Max lag op de uitslaapkamer met een rubberen ding in zijn mond, om ervoor te zorgen dat hij zijn tong niet inslikte. Weer zo’n naar gezicht. Hij werd redelijk snel wakker, maar huilde vreselijk. Ze hadden zijn neusamandelen ook meteen geknipt, en dat is ook daarna toch wat pijnlijk.

Daarnaast had hij geen idee waar hij was. Toen we terug op zaal kwamen maakte hij duidelijk dat hij wilde eten. Hij at dan ook direct een broodje en dronk een fles sap leeg. Alsof er niks was gebeurd rende hij vervolgens op en neer door de gang van de kinderafdeling. Kleine bikkel.
Zijn vader en ik gingen om de beurt achter hem aan, en net toen ik hem kwam afwisselen ging Max er als een haas vandoor.
Moordhamers
De vrouwen die in Goes zijn bevallen weten dat de kraamafdeling aan de kinderafdeling ligt. Ik dus ook, en toen hij die kant op vloog zag ik de bui al hangen. Hij rende de eerste kamer in die hij zag, en liep dus zo bij een mevrouw naar binnen die volop weeën had… Oeps.
Jullie kunnen je wel voorstellen dat dat even een ontzettend ongemakkelijk moment was. Ik bood met het schaamrood op mijn kaken mijn excuses aan en dirigeerde Max snel in de goede richting. En tegen we rende hij op?
Juist, dokter Moordhamers, de gynaecoloog die hem zelf ter wereld had geholpen en die ik volledig uitgescholden had tijdens mijn bevalling. Ik schrok me kapot en besloot dat dat genoeg ongemakkelijkheid voor één dag was. Snel tilde ik Max op en liep met hem naar de zaal. Daar gaf ik hem aan z’n vader en vertelde hem dat het zijn beurt voorlopig was. Gelukkig mochten we daarna redelijk snel naar huis.
Lieve Max
Dames, een kind is een uitdaging. Of misschien is mijn kind een uitdaging. Hij is lief, hilarisch en haalt zo af en toe ook zeker het bloed onder m’n nagels vandaan. Maar op die momenten, zoals in het ziekenhuis, ben ik zo trots. Hij doet het allemaal toch maar gewoon. Én hij blijft er zo vrolijk onder. Hij is een bikkel, staat onwijs sterk in zijn schoenen en maakt je stiekem altijd aan het lachen, zelfs als hij stout is. Hij is een zorgenkindje, en we zijn er nog lang niet.

Maar let op mijn woorden; die zoon van mij, die komt er wel!
Liefs Shanna