Blog: dagboek van een single mama! De dag na de bevalling..

Reality CHECK
Oké dames. Laten we beginnen met een reality check. Je bent compleet in de wolken van je nieuwe baby, en je hele zwangerschap heb je aan moeten horen dat alle pijn verdwijnt zodra je je kleintje in je armen hebt.
Niets is minder waar. NIETS. Je lichaam doet pijn na een bevalling. En die pijn vergeet je niet zomaar. Ook niet als je je kindje vast hebt. Uren, dagen erna, voel je die pijn.
Dus als er een tante, nichtje, oma, buurvrouw, vriendin of je moeder begint over de pijn, of het gebrek eraan, lach dan lief en knik beleefd. Maar accepteer ondertussen stilletjes in je hoofd dat het mi absolute bullshit is. Des te beter ben je voorbereid op de realiteit.

Rust
Eenmaal op zaal kwam ik een beetje tot rust. Max dronk niet veel, maar een verpleegster vertelde dat dat vaker voorkwam na een vacuümpomp bevalling. Rond half 6 kwam ons eerste bezoek. Mijn familie en m’n vriend zijn moeder. Wat waren ze allemaal trots. Mijn moeder keek me nauwelijks aan, maar boog zich direct over Max zijn plastic wiegje.
Mijn vader nam m’n vriend mee om een sigaret te roken, iets wat hij maar al te graag even deed na alle stress en spanning. Na een klein uurtje vertrokken ze weer, zodat ik even een dutje kon doen.
Om een uur of 1 stuurde ik mijn vriend naar huis om te slapen. Hij wilde eigenlijk niet gaan, maar het was duidelijk dat hij het nodig had en in het ziekenhuis kon hij toch niks doen. Het was wachten op de verloskundige. Zij hield mijn bloeddruk goed in de gaten, die mocht namelijk niet stijgen nu ik van m’n medicatie af was.
Mijn vriend zijn moeder en zusjes stapten die middag net weer binnen toen ik te horen kreeg dat Max en ik naar huis mochten. Heerlijk. Ik was zo moe en alles deed zeer. Dan lig je toch het liefst in je eigen bed.

Slapen!!!
Eenmaal thuis namen mijn ouders Max over zodat mijn vriend en ik eindelijk konden slapen. Even een paar uur bijtanken en voor mijn ouders was het ook geen straf. Wat een trotse opa en oma, zo leuk om te zien. Begin die avond kwam m’n vriend z’n familie langs. We wilden geen bezoek de eerste dag, maar dat gold uiteraard niet voor hen. Ook allebei mijn oma’s kwamen ’s avonds even langs. Een heerlijk moment.
Oververmoeid met pijnstillers
Die eerste paar dagen zijn een waas. Een combinatie van oververmoeidheid, pijnstillers en die grote roze wolk. Als ik er zo op terugkijk, besef ik me maar weer eens wat voor steun wij als jong gezin kregen en nog altijd krijgen. Toch is er ook dat moment van loslaten. 9 maanden lang was Max van mij. Ik droeg hem bij me, voelde hem schoppen en hoefde hem met niemand te delen. Maar na zijn geboorte wilde iedereen hem vasthouden, flesjes geven en knuffelen. Dat accepteren kostte me wat moeite. Gelukkig kon ik snel inzien hoe fantastisch het eigenlijk was dat iedereen zo achter ons stond en ons wilde helpen.

BEDANKT!
Hierbij een bedankje. Een bedankje voor mijn lieve en grote familie. We zien of spreken elkaar misschien niet elke dag, maar Max en ik weten dat jullie er zijn. Zonder jullie steun, adviezen en liefde had ons leventje er heel anders uitgezien.
Bedankt allemaal, voor alles eigenlijk. We houden van jullie!