De angst die TANDARTS heet!

Serieus! Waarschijnlijk een van de dingen in mijn leven waar ik het meest bang voor ben.
DE TANDARTS (ik hoor na het schrijven van dit woord zelfs een naar deuntje, zo’n horror-deuntje dat je achtervolgt).
Ik ben er niet trots op, maar ik ga je vertellen dat deze angst echt al lang bij me is en heeft geleid tot verschrikkelijke taferelen (hilarisch waarschijnlijk om te aanschouwen, doch enorm traumatisch). Een aantal jaar geleden zat ik dus in de wachtruimte, omdat er een stuk kies was afgebroken (een toffee). Het ironische is dat ik niet eens een zoetekauw ben. Maar dat terzijde.
De kies moest getrokken worden en mijn (inmiddels voormalig) tandarts (de 6e als ik goed tel) zette er zonder pardon een naald in. In mijn tandvlees welteverstaan. Om alles eens goed te verdoven. Dan lig ik dus al ENORM gespannen in die stoel (understatement). En produceer rare klanken met mijn mond open.

Ondanks dat dit grappig kan worden opgevat, is dit dus echt bloed serieus en kan ik het dus niet helpen. Enfin. De tandarts had er spul in gespoten en ik moest in de wachtkamer wachten totdat het echt goed verdoofd was, dan zouden we overgaan tot het trekken van de kies.
Heb jij ooit DE stilte ervaren, zoals in de films? Alles en iedereen is stil. Je hoort alleen het tikken van de klok, of het waaien van de wind? Juist ja. Ik hoor dan alleen tandarts-geluiden. Keihard. Hooggevoelig komen alle omgevingsgeluiden duizend keer zo hard binnen. Het speeksel liep ondertussen over mijn kin, omdat de verdoving ging werken.

NEE! Ineens stond ik op. Ik wil dit niet. En liep richting de uitgang. Door de deur de straat op en binnen 30 seconden zat ik in mijn auto. Op weg naar huis. DOEI!
Thuis gekomen keek Alex (manlief) me lachend aan.
“Heb je het echt gedaan??”
WAT?!
De tandarts had mijn afwezigheid inmiddels opgemerkt en had naar huis gebeld.
Iets met gedrag van een 15-jarige. Bedankt! Maar wat mensen zich dus niet realiseren is dat een angst voor de tandarts ECHT is. Een reële angst, net als hoogtevrees of angst voor spinnen.
Die angst maakt dat ik peentjes zweet in de wachtruimte, nooit (meer) alleen naar de tandarts ga en ALTIJD mijn afspraken 10x verzet (met de meest uiteenlopende smoesjes). Het maakt dat ik als verlamd in DE stoel zit, de meest onorthodoxe geluiden produceer en sidder van angst. In de hoop dat er een magisch gat in de grond tevoorschijn komt, waarin ik kan verdwijnen.

Hallo, ik ben Rachelle. Negenendertig jaar oud en bang voor de tandarts.
HALLO RACHELLE